Ze was op reis….

En wij reisden mee vanaf 1987 in Arnhem Zuid.
We waren samen onderweg voor de mooie momenten en de minder mooie momenten.

In 1992 overleed Zr. Leontien. Ze kwam alleen te wonen in Arnhem. Dat was een grote klap, want Zr. Leontien was een echte zuster voor Marga. In haar huis brandde voortaan dagelijks een tweede kaarsje. Zo scheen er altijd een lichtje op de foto ter herinnering van Zr. Leontien. 

Van de Orchislaan reisde Marga naar de Orionsingel.
In 2002, 2012 en 2022 waren haar professiefeesten: 40, 50 en 60 jaar. En wij mochten meevieren.

We reisden met haar mee, ook als de gezondheid minder was; de periode van borstkanker, samen naar het ziekenhuis, wachten op de uitslag. Met Lenie ging ze de periode van de bestralingen door en bij ons schoof ze af en toe aan bij het avondeten.
Vanaf die tijd werd dat een soort traditie: aanschuiven op het Adorppad rond half 6, uiteraard te beginnen met één glaasje Crodino, en af te sluiten met één kopje koffie.

Ze was op reis….

Van Sacramentskerk, naar Emmauskapel en Lucaskerk, en van huisbezoeken naar samen de goede vrijdagvieringen doen.
Als zeer actief vrijwilligster in de parochie heeft ze in bijna alle werkgroepen gezeten; van activiteitengroep tot bestuur, van diaconaal tot liturgisch. In welke groep heeft ze eigenlijk niet gezeten?! 

Marga had ‘gouden handen’. Voor heel wat mensen heeft Marga kleding gemaakt, versteld en ontworpen.

Een bewoner van het verpleeghuis heeft in de mode gewerkt en komt de kerkruimte binnen. Ik draag mijn gebedsmantel met groen pastoraalteken, gemaakt door Marga. "U ziet er mooi uit dominee! Dat wit met dat groen; zo'n vogeltje en dat koren." Vervolgens zegt ze tegen haar buurvrouw: "Vroeger hadden ze alleen maar zwart, dat was toch niks." Dan weer tegen mij: "Ik zie u graag zo, dominee. Mooi!" Wanneer ik na de dienst mijn gebedsmantel uittrek zegt ze: "Nu ziet u er wat ondeugend uit, maar dat staat u goed. U kunt het hebben."

Het meest trots was ze op het vermaken van de trouwjurk tot prinsessenjurk.

--->

--->

Dankzij de naailessen gaf Marga haar kennis door.
Als coupeuse, die altijd geleerd had met naaipatronen te werken, was dat af en toe wel even wennen als haar leerlinge dan ineens iets gemaakt had zonder patroon. (“Gewoon stukje voor stukje geprobeerd.”) Maar wat vond ze dat prachtig.
“Hoe heb je dat gedaan?!” en “Zo leer ik zelf ook weer wat nieuws."
Marga was nooit te oud om zich te verwonderen.