De Mythe van de jaargetijden
Op een zomerdag is Perséfoné, Godin van de Lente,
op een bloemenweide bloemen aan het plukken.
Hades, de God van de onderwereld, wordt verliefd op haar
en gaat Zeus,
haar vader en tevens de oppergod,
om toestemming vragen om met haar te mogen trouwen.
Zeus, vreest zijn jongere broer te kwetsen en durft niet te weigeren,
maar weet ook dat Demeter, de moeder van Persefone,
het hem nooit zal vergeven
als Perséfoné naar de onderwereld zal gaan.
Hij antwoordt daarom diplomatiek
dat hij zijn toestemming noch kan geven noch kan weigeren.
Hades laat zich niet uit het veld slaan en bedenkt een list
Want ook Hades weet dat zo’n lief en onschuldig meisje nooit vrijwillig mee zal afreizen naar de duistere onderwereld
Maar hij is radeloos verliefd op Perséfoné,
en dus doet hij het volgende:
Tussen de vele bloemen in het veld creëert Hades een bloem
Zo mooi, zo anders dan de rest
Dat moet de aandacht van Perséfoné wel trekken.
Zo zal hij haar kunnen verleiden naar de onderwereld.
En dat lukt.
De bloem is zó onweerstaanbaar mooi,
dat Perséfoné zich niet in kan houden
ze plukt de bloem plukte.. en wil deze aan haar moeder geven.
Op dat moment splijt de aarde onder haar voeten open.
In een fractie van een seconde komt Hades tevoren,
en met een ruk trekt hij Perséfoné op zijn span met zwarte paarden.
De spleet in de aarde sluitt weer,
en niets wijst erop dat Perséfoné daar ontvoerd is.
Maar het blijft niet onopgemerkt
Perséfoné’s moeder, Demeter mist al snel haar dochter.
Ze begint verwoed te zoeken.
Zen wordt intens verdrietig, zoals dat bij elke ouder het geval zal zijn
ze zoekt...en zoekt…
Zonder zich rust te gunnen
ze eet noch drinkt.
Ze voerte haar taken als godin van de Groei en Vruchtbaarheid niet meer uit.
Ze is zo boos dat ze de bomen zelfs verbiedt vruchten te dragen
en de gewassen verbiedt te groeien
zelfs het mensenras dreigt te worden uitgeroeid.
De aarde verdort,
en voor het eerst wordt het winter.
De mensen kunnen hun graan niet meer oogsten,
hun voorraadschuren raken leeg en al snel breekt er paniek uit.
Zeus, kan het leed op aarde niet langer aanzien
Hij spoedt zich naar Demeter
om te overtuigen van haar verantwoordelijkheden als godin.
Demeter is echter zo verdrietig
ze vindt dat Zeus haar dochter Perséfoné uit de onderwereld moet laten terugkeren.
Zeus zegt dan:
“Mijn dochter is mij even lief als jou,
maar sta mij toe de dingen aan te duiden bij hun ware aard:
wat hier gebeurd is,
is bepaald geen onrecht maar louter liefde! …..
Maar goed,
als jij zo graag een scheiding wenst tussen Hades en Perséfoné
mag ze weer naar de hemel gaan,
Maar dat kan alleen als ze daar beneden niks heeft gegeten”.
Helaas voor Demeter
Perséfoné is koningin van de onderwereld is,
Ze heeft
om het huwelijk tussen Hades en Perséfoné te bevestigen
7 pitten gegeten van de granaatappel
Hierdoor is een volledige terugkomst naar de bovenwereld niet meer mogelijk.
Zeus ziet het verdriet van Demeter… haar moederhart is ontroostbaar
Er volgen onderhandelingen met als resultaat een compromis
Ieder jaar in de Lente en Zomerperiode
mag Perséfoné terugkeren naar het rijk van haar moeder,
zodat ze er zorg voor kan dragen
dat het koren weer kon groeien en de oogst werd binnengehaald.
Dan bloeit de aarde als nooit tevoren.
Ieder jaar in de Herfst en Winterperiode
wanneer de schuren zijn gevuld
keert ze terug naar de onderwereld waar ze zich verenigd met haar man.
Dan mag de aarde tot rust komen
Zo groeide Perséfoné zowel in haar rol van Godin van de Lente
én Godin van de Onderwereld
en kan ze steeds meer middelen in zaken van leven en dood.
Zo vormt het leven van Perséfoné het ritme van het jaar
Lente, Zomer, Herfst, Winter, Lente...